Geboorteverhaal: Beweeg mee met elke wending die je geboorte neemt

“Beweeg mee met elke wending die je geboorte neemt.

Dat stond op de kleine, roze poster die Sabine achterliet na de laatste hypnobirthing sessie bij ons thuis. Ik nam me voor om dat ook echt te doen, hoewel dat betekende dat ik een moeilijke keuze moest maken en leerde wat je ‘echt’ overgeven aan iets betekent.

Het was 23:00 uur s’avonds en ik was 40 weken en 3 dagen zwanger, toen ik een harde buik kreeg. Of toch niet? De tweede ‘harde buik’ kwam snel daarna en Alex en ik keken elkaar aan.

‘Denk je dat dit het is?’ Hij keek me vragend aan.

‘Ja, dat denk ik zeker’.

Snel appten we, zoals afgesproken de moeder van Alex z’n andere twee dochters. Het leek ons beter om de twee meiden nu uit hun bed te halen, dan om 05:00 uur in de ochtend. Niet veel later zaten ze met slaperige oogjes, in pyjama met winterjas aan op de bank te wachten om opgehaald te worden. Eventjes wachten, en dan konden ze snel hun andere, eigen bedje in. Ik en pap kregen een extra dikke kus en knuffel voor ze vertrokken van zowel de meiden als hun mam.

De intentie was een thuisbevalling.

Ik vond het nog noodzakelijk, voor volstrekt onduidelijke redenen, om de vaatwasser leeg te halen en het aanrecht schoon te maken. Alsof het mijn laatste kans was ;). Alex en ik kusten elkaar, keken elkaar aan met een ‘here we go’ blik. We waren goed voorbereid, we zouden dit gaan rocken. Dit was de latente fase. Je leest altijd over die latente fase, de eerste fase waarin je twijfelt of het moment nou echt daar is…waarin je gewoon doorgaat met wat je aan het doen was, soms nog wat probeert te slapen. Die fase duurde voor mijn gevoel maar een uurtje. Want vlak na middernacht hadden we de kaarsjes in de woonkamer aangestoken, het bad alvast opgepompt (nog niet gevuld natuurlijk, maar het leek ons fijner om niet midden in de weeën naar het irritante geluid van de pomp te hoeven luisteren) en lag de bal klaar.

Ik hield me bij iedere wee staand aan Alex vast, terwijl ik de kalme ademhaling deed. IN-2-3-4 pauze UIT-2-3-4-5-6-7-8. De weeën kwamen onregelmatig, maar meestal al rond 3 tot 4 minuten. Soms een keer sneller en soms langzamer maar sterk. Die lange, opbouwende fase waar ik over had gehoord, die miste ik voor mijn gevoel, de sensaties waren gelijk erg intens maar goed te doen. Een korte tijd hebben we nog wel verschillende houdingen uitgeprobeerd: staand aan het keukeneiland, hangend op de bal, liggend….zittend op de bal kreeg al snel mijn voorkeur. Om 03:00 uur belde Alex de verloskundige, die een uurtje later arriveerde. Van te voren had ik besloten dat ik aan het begin een keer wilde weten hoeveel centimeter ontsluiting ik had, maar niet continue. Tijd voor een inwendig onderzoek.

‘Eén centimeter’ kreeg ik te horen. Het nieuws deed precies waar ik bang voor was, het viel me tegen.

Vrij snel heb ik daarna het tens-aparaat erbij gehaald. Mijn houvast. Wat ben ik blij met dat kleine apparaatje geweest. In de fase waarin je je over moet geven aan de weeën, gaf het mij iets te doen en daardoor voelde het alsof ik een klein stukje controle terugkreeg. We zijn naar boven gegaan en helemaal in mijn eigen bubbel, in een soort trans, heb ik uren op de rand van het bed gezeten. Elke wee weer telde ik zoveel seconden, dan drukte ik de knop ‘boost’ op de tens in, ademende ik kort in en lang uit. Helemaal in mijn eigen flow. Met gesloten ogen, wiegde ik zachtjes heen en weer terwijl Alex rustig naast me lag. Van hem hoorde ik later dat ik geen geluid maakte, alleen het zachte ritmische geluid van mijn ademhaling. Hij viel zelfs even in slaap. Tot de oorspronkelijke schoolwekker om kwart over 7 ging.

Daarna zijn we weer naar beneden gegaan. Ik vond het moeilijk om op te staan en naar beneden te lopen, de weeën kwamen snel en waren krachtig. Van te voren hadden we allerlei houdingen geoefend, maar ook beneden aangekomen wilde ik alleen maar zitten. Met een zeiltje en een handdoek op de bank ging ik door met mijn ritme. De intensiteit van de weeën liep op en rond 8 uur vroeg ik Alex om de verloskundige weer te bellen. Ik dacht dat het tijd was om het bad vol te laten lopen. De warmte van het water leek me heerlijk.

Terwijl we op de verloskundige aan het wachten waren, zat ik zachtjes wiegend op het puntje van de bank. Met gesloten ogen zei ik heel rustig ‘mijn vliezen zijn gebroken’. Ik voelde langzaam het water in golfjes uit mijn lichaam stromen. De pijn werd steeds heftiger.

Toen de verloskundige er was, wilde ik weer weten hoeveel centimeter ik was opgeschoten. Eenmaal in de bevalling wil je toch weten waar je het voor doet én ik wilde graag het bad in. De verloskundige had me uitgelegd dat je daarvoor wat verder in een bevalling zou moeten zitten, anders verliest het warme water op een gegeven moment zijn werking en moet je er zelfs even uit. Dit leek me een goed moment, want na deze intense nacht zou de geboorte van ons meisje nu toch wel opschieten.

Het inwendig onderzoek was ongemakkelijk en was pijnlijk. De uitslag nog veel meer.

2 centimeter. Het nieuws kwam binnen als een bom. Deze intensiteit, dit gevoel…dit had ik voor 2 centimeter gedaan? Hoe zouden de volgende 8 centimeter dan voelen?

‘Dit kan nog wel even duren’ vertelde de verloskundige mij. ‘Meestal is het één centimeter per uur.’

‘Per uur?’ Ik voelde de wanhoop mijn lijf in kruipen. Dit kan ik niet nog minimaal 8 uur volhouden. Ik keek Alex aan. Ik staarde naar het bad wat klaar stond om gevuld te worden, terwijl de volgende wee zich weer aan diende.

Ik kon wel huilen, dit was niet zoals ik het wilde. Maar ik kwam de klap van maar 2 centimeter niet meer te boven. De weeën kwamen zo rap op elkaar, de pijn was zo hevig…8 uur was te lang.

‘Dan wil ik toch naar het ziekenhuis en een ruggenprik’, zei ik met moeite.

Alex verzekerde me dat dat de juiste beslissing was, dat ik mag doen waar ik me goed bij voel. Dat hadden we afgesproken van te voren. Meebewegen met de bevalling. Dan pas keuzes maken. Openstaan voor het veranderen van je wensen. Maar ik vond het een moeilijk besluit, mijn gedroomde thuisbevalling vaarwel zeggen en de auto in stappen. De verloskundige ging bellen waar we terecht konden.

Het ziekenhuis van onze voorkeur heeft geen plaats dus we moesten in de ochtendspits naar het Diakonessenhuis aan de andere kant van Utrecht rijden.

De autorit was hels en het voelde alsof ik geen adempauze meer kreeg. De ene wee na de andere kwam binnen. Hoewel het voelde alsof het een dollemansrit door de stad was, hoorde ik pas later dat Alex stapvoets reed en vastzat achter een bus. Daarbij kwam ook nog een sneeuwstorm. Nooit sneeuwt het in Nederland, maar op dat moment kwam het met bakken uit de hemel. Alsof we meespeelden in een film. Niet dat ik ook maar een enkele sneeuwvlok heb gezien. Verkrampt en leunend naar links heb ik de autorit in een trans en doodstil uitgezeten. Ik heb slechts één helder moment gehad. Dat was toen ik, met een gezicht verwrongen van de pijn, stilstaat voor een stoplicht, recht in het gezicht van een buschauffeur keek. De man zag precies was er aan de hand was en staarde me met intens veel medelijden aan. Verder was het de reis een soort trip. Ik hield mij vast aan mijn ademhalingsoefeningen. Pas later beseften we dat ik in een weeënstorm zat.

We parkeerden de auto voor de deur op de plek ‘Spoed Verloskundige-15 minuten parkeertijd’. Ik moet overstappen van de auto in rolstoel, wat bijna onmogelijk was door de snel op elkaar volgende weeën. Met m’n ogen dicht rijdt de verloskundige me het ziekenhuis in. Vlak voor de liften vraagt ze of ik alvast naar boven wil of op Alex wil wachten (die komt met het koffertje achter ons aan). Wachten natuurlijk, want de angst bekroop mij dat Lex ons anders niet meer kan vinden. Terwijl ik dat probeer te zeggen, diende zich weer een wee aan en begon ik te tellen. Ik drukte op de tens op de boozeknop, zoals ik al uren doe, maar er gebeurd niets. Ik drukte nog een keer…weer niets. Wanhopig realiseerde ik mij dat de batterijen leeg zijn. Lex haalde ons in en beloofde nieuwe te regelen.

Op de afdeling verloskunde, worden we maar suite 2 gebracht. Ik moest opstaan uit de rolstoel, mij uitkleden, tshirt aan, ik krijg banden om mijn buik voor een hartfilmpje, terwijl een verpleegkundige probeerde een infuus te prikken. Na twee keer lukte dat, hoewel mijn arm nog twee weken bont en blauw zal zijn. Ik lag in bed, in een verkrampte houding naar links, terwijl weer iemand anders mij een stukje verplichte voorlichting geeft over het zetten van een ruggenprik. In stilte houd ik mijn ogen gesloten, terwijl de ene wee na de ander zich aandient. Voor mijn gevoel snappen de mensen om mij heen mij niet. Snappen ze dan niet hoeveel pijn ik heb, dat ik nu een ruggenprik nodig heb?

Ineens vond ik mijn stem om met een soort oerkreet dat duidelijk te maken ‘ik moet NU een ruggenprik’ schreeuwde ik. De verpleegkundige legde mij uit dat dat nog even duurt, we zijn pas een half uur binnen.

Maar dan, terwijl op de achtergrond mijn eigen verloskundige en de verloskundige van het ziekenhuis hun overdracht doen met elkaar, bekruipt me een veel naarder gevoel. Ik wist natuurlijk dat de kans groot was dat het zou gebeuren, maar op dat moment vond ik het toch heel erg. Vooral omdat het zo vreselijk veel pijn deed. Ik moest poepen. Ik huil de woorden hardop, de pijn is zo hevig.

Mijn verloskundige en de ziekenhuis verloskundige kijken elkaar aan. Bij hen gaat een heel ander belletje rinkelen en eentje spreidt mijn benen en kijkt nog één keer of ik echt pas een paar centimeter ontsluiting heb.

Mijn eigen verloskundige zegt dan: ‘Ester je krijgt geen ruggenprik meer, jullie dochter gaat nu geboren worden’.

Ik hoorde hoe Alex overmand begint te snikken. Ik hoorde mezelf nog roepen ‘nee ik zou een ruggenprik krijgen’, ik snakte zo naar een pauze van de pijn. Maar er is geen houden meer aan, het hoofdje van ons kleine meisje is al zichtbaar.

‘Bij de volgende wee, kin op je borst en persen’, zegt mijn verloskundige gedecideerd.

Nu er geen ruggenprik meer gezet gaat worden, is er geen medische reden en mocht zij de bevalling begeleiden. Gelukkig maar, want ondanks dat ik ze niet kon zien, door mijn gesloten ogen, vond ik het ziekenhuis personeel helemaal niet leuk. Ze klonken allemaal zo streng en afstandelijk.

Zelf was ik verwikkeld in een innerlijke strijd, die slechts seconden kan hebben geduurd, maar veel langer voelde. Ik had het gevoel dat ik het niet kon, dat ik het niet meer aankon. Ik zou toch pauze krijgen? Ik roep naar Alex dat ik niet meer kan en hij reageert door te zeggen dat dit het moment is. Dat hadden we afgesproken van te voren.

Tijdens de hypnobirthing leerden we dat het moment waarop je de persfase in gaat, je lichaam adrenaline aanmaakt zodat je uit je trans ontwaakt en scherp bent voor deze laatste fase van je bevalling. Dat is een moment waarop de pijn bij vrouwen ineens veel heviger kan binnenkomen en de wanhoop groot kan zijn. Alex en ik spraken af dat hij me aan dit moment zou herinneren als het daar zou zijn, zodat ik zou weten dat het normaal was dat ik me zo voelde. Het betekende zelfs juist dat ik er bijna was.

De daaropvolgende dertien minuten deden we zoals we het hadden afgesproken. Ik luisterde met een half oor naar de verloskundige maar focuste me op Alex zijn stem, zijn aanmoediging en de woorden die hij, dichtbij mijn gezicht herhaalde na de verloskundige, terwijl hij me vasthoudt. Als hij zegt dat ik moet puffen doe ik dat, als hij zegt dat ik nog een keer moet persen, geef ik nog een keer alles. Tussen de persweeën door is het stil, doodstil. Gek, ik had altijd gedacht dat ik het uit zou schreeuwen.

Slechts dertien minuten nadat we zijn gestart slaak ik wel een oerkreet, met mijn laatste kracht duw ik mee en wordt onze dochter geboren. Ik hoor Alex geemotioneerd snikken, en ik slaak een harde zucht terwijl ze op mijn buik wordt gelegd en kijk dan na beneden. Overmand door emotie begin ik hard te huilen. Daar ligt ze dan. Ons kleine meisje, onze Julia. We houden haar samen vast, met zijn drieën heel dichtbij elkaar, terwijl we huilen, ook kleine Juul. Ze is het mooiste wat ik ooit heb gezien. Zelfs de verloskundige huilt mee.

De weeën waren nog niet voorbij. Vlak daarna wordt de placenta geboren. Wel zijn de weeën dragelijker, want wij hadden alleen maar oog voor het kleine meisje op mijn borst, dat ons met grote, pikzwarte ogen aanstaart. Vanaf die veilige plek op mijn borst neemt ze onze gezichten in haar op, terwijl wij dolverliefd terugstaren. We laten de placenta uitkloppen voordat Alex de navelstreng doorknipt. Of we hem willen bewaren? Nee dat niet, maar ik wil hem wel graag even bekijken. Hiermee zat ze maanden aan mij vast, kreeg ze alles wat ze nodig had. Ik vind het prachtig om te zien, de ene kant lijkt op een schitterende levensboom, de andere kant meer op een homp vlees, wat me doet realiseren hoe groot de wond in mijn baarmoeder is.

Niet veel later komt een heel bijzonder moment. Ons kleine meisje begint te tijgeren. Dankbaar dat we hier getuige van zijn, bewonderen we dit prachtige staaltje natuur, terwijl we toekijken hoe Julia zich een weg naar mijn tepel begint de banen. Ze lijkt al zo sterk en ze komt zo ver. Het allerlaatste kleine stukje helpen we haar een beetje om te tepel te vinden en ze begint direct te zuigen.

Na een uur bij mama op de borst te hebben gelegen (een uur waarin papa eindelijk heel snel de auto van de alarmlichten haalt en van de spoedparkeerplaats verplaatst) doen ze een paar kleine onderzoekjes. Ze blijkt aan de lichte kant te zijn, 2940 gram. Ze hadden haar graag boven de 3100 gram gezien. Hoewel het voor ons geen verrassing was, ze was bij alle echo’s aan de kleine kant, willen ze in het ziekenhuis toch 24 uur haar glucose waarden checken. Dat betekende dat we een nachtje moeten blijven. Dit vonden we jammer, we keken zo uit naar haar meenemen naar huis. Hoewel achteraf de goede zorgen in het ziekenhuis best fijn waren voor de eerste nacht.

Snel trok nu papa zijn shirt uit. Nu de breast crawl is gelukt is zijn uurtje huid-op-huid aangebroken. Samen zitten vader en dochter in de oranje ziekenhuisstoel, wat omgetoverd kan worden tot papa’s bed die nacht. Voor het eerst vallen nu de dikke sneeuwvlokken voor het raam mij op. Ook de verpleegster, die bij de bevalling is gebleven keek ik nu recht aan, alsof ik haar voor het eerst zag. Wat ik met gesloten ogen me had ingebeeld als een strenge vrouw, is een vriendelijk gezicht. Ik zal haar later nog vaak dankbaar zijn. Tijdens de bevalling heeft zij met Alex zijn telefoon, talloze foto’s gemaakt, die ik nog honderd keer heb bekeken.

Ik moet 2 hechtingen in mijn vaginawand en 1 in de huid. Hoewel ik net een klein mensje op de wereld heb gezet keek ik er toch tegenop. Ik besefte me wel dat ik mazzel heb, 13 minuten persen bij een eerste bevalling en bijna geen kleerscheuren. Ik denk stiekem dat het oefenen met mijn anibal vooraf geholpen heeft. Terwijl ik met mijn benen in twee beugels lig en mijn verloskundige met het vervelende klusje aan een slag gaat, bedenk ik me dat eigenlijk niets is gegaan zoals ik had gehoopt. Hier lig ik dan (in die beugels waar ik zo bang voor was), in het ziekenhuis (niet het ziekenhuis van mijn keuze), terwijl ik net op mijn rug ben bevallen (wat ik absoluut niet wilde). En ik besef me dat het goed is. Ik ben intens blij dat het zo snel is gegaan. ‘Het is gewoon voorbij, ze is er’, denk ik, terwijl ik naar haar en Alex kijk, die samen elkaar verliefd aankijken in de stoel naast het bed. Ik ben opgelucht dat ze gezond is, dat ik geen ruggenprik heb gekregen, dat het zo snel ging, we veilig samenzijn en dat ik er met weinig kleerscheuren vanaf ben gekomen.

Die avond kwamen haar zusjes met hun moeder. Voorzichtig lopen ze de kamer binnen. Als kleine Julia een huiltje laat horen begint de oudste van 13 ook te huilen, en dan ook haar mam, ikzelf en Alex ook. De jongste kijkt om zich heen, naar de schattige baby en weer naar de huilende grote mensen en vraagt zich volgens mij af waarom iedereen huilt, dit is toch juist leuk?

Zelf is ze in de kamer naast de onze geboren. De oudste in de kamer tegenover ons. Diep van binnen wilde ik daarom naar een ander ziekenhuis, ik wilde zo graag dat deze geboorte een nieuwe ervaring was voor ons twee. Maar terwijl we daar allemaal onze tranen laten lopen, is alles goed. De cirkel is rond, alles is zoals het moet zijn.

Die nacht doe ik voor de tweede nacht bijna geen oog dicht. Ik kan alleen maar naar ons kindje kijken. Ik voelde me afwisseld straalbezopen, smoorverliefd en dan komen de naweeën weer. Die kwamen een beetje uit de lucht vallen, ik had nooit gedacht dat die zo heftig zouden zijn. Maar het zijn gewoon echte weeën. Iedere wee neemt me weer mee terug de bevalling in. Een paar dagen later ben ik blij dat de naweeën zo heftig waren. Een snelle, heftige bevalling, een snel en heftig herstel. Vier dagen na de bevalling zit mijn baarmoeder weer op zijn plek, achter het schaambot. Mijn herstel gaat vreselijk snel, Juul doet het goed en drinkt heerlijk van de borst en, en ondanks de zware, slapelloze nachten geniet ik van die gekke, eerste kraamweek. Want wat is ze mooi, dit kleine minimensje. In mijn dromen heeft ze al honderd keer in mijn armen gelegen, maar nu is ze er echt. Ze is bij ons. Precies op de plek waar ze is bedoeld.”