Geboorteverhaal: inleiding rond 42 weken

“Het nieuwe jaar was aangebroken en ik was inmiddels mijn uitgerekende datum gepasseerd. Ik voelde me fit en vrolijk en keek ontzettend uit naar de komst van onze lieve zoon. Dat ik tegen de 42-weken grens aan hikte, deed mij niet zo veel. ‘Hij komt er hoe dan ook uit’, dacht ik steeds. Vanaf 41 weken heb ik om de 2 dagen wel 3 strippogingen gehad, maar ook dat veranderde weinig. Onze kleine jongen vond het gewoon veel te fijn daar binnen! 

Op advies van de verloskundige en omdat ik zelf ook graag de bevalling wilde laten starten, heb ik tóch een afspraak gemaakt om in te leiden. De dagen ervoor heb ik allerhande trucjes ingezet: curb-walking, ananas eten, voetreflex massage, chiropractor en noem maar op. De baby bleef lekker warm in mama’s buik. 

Uiteindelijk ben ik ingeleid met 41+6 met een ballonnetje. Ik vond het niet pijnlijk of vervelend en ging vol goede moed naar huis. ‘Nu kan het écht ieder moment beginnen’, dacht ik. 

De volgende ochtend meldden we ons in het Diakonessenhuis, en werd er een hartfilmpje gemaakt. Ondanks dat de baby een paar keer ‘dipte’ was er geen reden om sneller in te grijpen, en toen ik ging plassen, viel het ballonnetje er vanzelf uit. Ik hield vanaf dat moment continu in mijn hoofd dat ik zelf de controle wilde houden. Ik vroeg of ze wilden wachten met mijn vliezen breken. Dat was geen probleem, maar een uurtje was wel het maximum. Dat vond ik zelf ook wel voldoende. Toen mijn vliezen gebroken waren, bleek de baby in het vruchtwater te hebben gepoept. De verloskundige vertelde dat kalm, hij was immers inmiddels 42 weken en dan werken zijn darmpjes in ieder geval goed! 

Ik heb op dit moment wederom de controle gepakt door te vragen te wachten met het oxytocine infuus. Ook dit was geen probleem. Toen echter na 2 uur nog niks gebeurde, hebben we samen besloten toch te starten met de oxytocine. Dit was om 11 uur ‘s ochtends. 

Tot ongeveer 4 uur voelde ik me erg sterk en kon ik goed omgaan met de golvingen. Ik wilde graag weten hoe ver ik was. Ik was nog geen centimeter opgeschoten. Toch hield ik vertrouwen dat mijn lichaam het snel zou oppakken. De oxytocine werd verhoogd en ik kwam in een storm terecht. Mijn partner heeft mij daar heel goed doorheen geholpen. Ademhalingsoefeningen en visualisaties hielpen ontzettend. Om 9 uur was het zo intens dat ik heb gevraagd om mogelijkheden voor pijnstilling. De verloskundige wilde eerst toucheren, omdat ze dan kon aangeven wat mogelijk was. Ik had nog steeds dezelfde 3 centimeter als toen mijn vliezen gebroken waren… Mijn lichaam was uitgeput, maar mentaal had ik nog veel kracht. Toch heb ik gekozen voor de ruggenprik. Ik dacht: ‘Als ik mijn lichaam nu de rust geef, heb ik straks voldoende kracht om te persen’. 

Door de ruggenprik heb ik een tamelijk rustige nacht gehad. De opening vorderde langzaam maar zeker. Rond 1 uur ‘s middags leek het einde in zicht! Ik mocht gaan ‘persen’. De verloskundige, mijn man en mijn moeder hebben mij gecoacht en geholpen met ademhalen. Dit voelde als een prachtig moment. Ik had de pijnstilling zo laag mogelijk staan zodat ik de intensiteit van het moment kon meemaken. Na 1,5 uur gaf ik aan dat ik pijn aan mijn ribben had en is er een echo gemaakt. De conclusie was dat de baby toch wel wat groter was dan gedacht. Toen zijn hartslag een paar keer wegzakte, kwam de gynaecoloog de kamer rustig binnen om opties voor te leggen. Tijdens het persen zagen we het hoofdje komen, maar het kroonde niet. De gynaecologe liet mij zelf de beslissing maken: ik heb nog 15 min met alles wat ik in me had geperst, maar onze lieverd bleef waar die zat. Een keizersnede was de volgende stap. Mijn man werd emotioneel, en mijn moeder ook. Ik voelde kalmte en vertrouwen. ‘Binnen de kortste keren heb ik mijn baby in mijn armen’, dacht ik. Mijn zus heeft een traumatische keizersnede gehad en dat kwam wel in mijn gedachte, maar het belangrijkste dat ik van Hypnobirthing heb geleerd is dat dit míjn verhaal is. Niet van mijn zus of van wie dan ook. 

Toen we in de operatiekamer kwamen, voelde ik een immense kracht. Het hele team om mij heen waren power vrouwen, en ik maakte deel uit van dat team. Met een glimlach op mijn gezicht lag ik op de operatietafel. Mijn man hield liefdevol mijn hand vast, zoals hij al anderhalve dag deed. Nog geen 10 minuten na het zetten van de ‘diepere’ ruggenprik, werd onze lieve zoon geboren. Hij werd op mijn borst gelegd en ik kon hem bijna aanraken. Toen zijn vader nog een keer ceremonieel zijn navelstreng had doorgeknipt en de nodige checks waren gedaan, lag hij dan eindelijk in mijn armen. Dit was het mooiste moment in mijn leven. Ik kan me nog zo herinneren hoe het voelde hem voor de eerste keer aan te raken. Hij was zo intens zacht. Hij was perfect. 

Toen ik terug kwam in de verlossuite, werd mijn zoon weer op mijn borst gelegd en begon hij meteen goed te drinken. Toen hoorde ik dat onze ‘kleine’ jongen maar liefst 4760 gram woog en 55 centimeter lang was! 

Ik heb vanaf begin tot einde het gevoel gehad dat ik in controle ben geweest. Dankzij Hypnobirthing wist ik hoe ik voor mijzelf en onze baby moest opkomen en dit werd gerespecteerd door alle medisch professionals. Ondanks dat de geboorte een 180° verschil was met ons geboorteplan, voelt het goed en kijk ik er positief op terug. De eerste paar weken voelde ik wel een soort jaloezie als ik verhalen las of zag over een vaginale bevalling, en kon ik ook verdrietig zijn. Dit gevoel heb ik er laten zijn en ik heb ook echt wel een paar keer goed gehuild. Door erover te praten met mijn man en de gynaecologe, heb ik dat verdriet een mooi plekje kunnen geven.“