Het baringsverhaal van onze ‘hypnobirth’

“Maandag 7 oktober was de uitgerekende datum. Deze dag begon ik mij te vervelen. Alles wat gedaan moest worden was gedaan, alles wat ik schoon of in orde wilde maken, had ik wel af. Het hoesten was (zo goed als) over en ik had voor mijn gevoel wel genoeg gerust. Ik plande voor de dag erna een koffiedate met een vriendin zodat ik me niet nog een dag zou vervelen. Maar eigenlijk dacht ik, ‘nou, laat de baring maar beginnen dan’. Ik dronk 3 kopjes frambozenbladthee, wat de baring op zou kunnen wekken. Ik ging ‘s avonds nog naar zwangerschapszwemmen, waar iedereen verbaasd reageerde toen ze hoorden dat ik 40 weken zwanger was. Wat een bescheiden buik… en dat ik nog zo fit was. Sja… Ik weet het ook niet. Maak me wel een beetje zorgen of het goed gaat daarbinnen. Maar de verloskundige zegt dat de baarmoeder goed groeit, dus de kleine ook. ‘s Avonds op de bank vroeg ik J. nog om mijn voeten te masseren, voor de extra ontspanning. Dat was erg fijn.

Dinsdag 8 oktober, ‘s morgens om 7 uur werd ik wakker en voelde kramp. Mmm… is dit een wee? (Of een golf, zoals de hypnobirthing het noemt. Heel de zwangerschap heb ik het golven genoemd, maar vanaf vandaag gebruikte ik grappig genoeg toch gewoon het woord wee). Ik paste de hypnobirthing ademhaling toe om de pijn weg te zuchten. Na een aantal keer de kramp weggezucht te hebben, ben ik opgestaan. Ik lag niet meer lekker en ik dacht ik laat J. nog even slapen. Eenmaal opgestaan begon ik wel te vermoeden dat het begonnen was. De pijn werd heftiger en ik had de neiging om over iets heen te hangen wanneer de pijn begon. Ik probeerde de zwangerschapsbal, een stoel en de bar. Uiteindelijk was de bar het fijnst, goede hoogte. Ook begon ik het voornamelijk in mijn rug te voelen. Toen J. wakker was en uit bed kwam, vroeg ik hem op mijn rug te duwen zodra ik pijn voelde. Dit gaf duidelijk wat verlichting. Mmm… ja. Dit zou heel goed het begin kunnen zijn.

De afspraak van 11 uur bij de verloskundige maar even afzeggen. Verloskundige Ruth vroeg naar de pijn en de regelmaat. Het was nog niet heel vaak, (zo tussen de 6 en 10 minuten tussen de weeën), maar wel regelmatig. Ruth zei dat als de weeën morgen regelmatig waren, dat we dan maar weer terug moesten bellen. Ik dacht ‘huh, morgen?’ Nouja… J. en ik probeerden voor zoveel mogelijk afleiding te zorgen. Spelletje spelen, boulderen kijken. Achteraf best grappig, dobbelen, ho, wacht, even over de bar hangen, ‘J., duwen alsjeblieft! Harder! Okee, het gaat wel weer. Wie was er aan de beurt?’ Regelmatig wat eten en drinken. Wat er eigenlijk elke keer vrij snel weer uitkwam, ik moest steeds overgeven. Na de lunch, zo rond 13 uur kwamen de weeën vaker. Ik wilde eigenlijk al wel weer de verloskundige bellen, maar J. hield netjes de belinstructie aan. Weeën moesten om de 4 a 5 minuten komen, 1 minuut duren en dit moest 2 uur lang zo zijn. Even in bed gelegen nog, met een muziekje aan. Kijken of dat fijn was. Ik had speciaal voor tijdens de baring een playlist gemaakt, een mix van fijne, rustige muziek (mantra’s) en opgewekte nummers waar ik vrolijk van werd of waar ik op zou kunnen dansen. Maar nee, in bed was het niet, dan kon J. niet goed duwen in mijn rug, dus hup, bed weer uit en verplaatsen naar de bank.

Rond 15:30 uur was het beltijd, voor mijn gevoel ein-de-lijk. Ik hing intussen over de rugleuning van de bank bij elke wee en J. mocht niet verder dan 3 meter bij me vandaan zijn, om maar op tijd bij me te kunnen zijn om op mijn rug te duwen. Om 16:00 uur was verloskundige Ruth bij ons. Ze nam mijn pols en bloeddruk en zou de ontsluiting voelen. Nog even kotsen tussendoor, pfoee, opluchting. En op mijn rug voor het voelen van ontsluiting. Zo snel mogelijk alsjeblieft! Want ik wilde echt geen wee zonder de tegendruk van J. 2 cm ontsluiting. Okee, top, we waren dus in de actieve fase. Het was officieel begonnen. De hypnobirthing ademhaling hielp me heel erg goed, samen met de druk van J., om de weeën door te komen, maar ik wilde zo snel mogelijk het bevalbad in, warm water leek me heerlijk. Ruth twijfelde. Verplaatsen naar het geboortehuis zou adrenaline met zich mee kunnen brengen en het warme water zou juist voor teveel ontspanning kunnen zorgen, allebei zouden kunnen leiden tot het stoppen van de weeën. Met het risico dat ze ons weer naar huis zouden sturen. Ik betwijfelde dat de weeën zouden stoppen, maargoed, ik had dit nog nooit meegemaakt en Ruths advies was om nog even thuis af te wachten, dan zou ze 2 uur later terugkomen om te kijken hoe het ging. Ik dacht ‘2 uur…?? Jeetje wat lang’. Maargoed, zij heeft dit vaker meegemaakt, zij zit erop. Ze zei nog dat we mochten bellen als de weeën toch regelmatiger zouden komen.

Het liep inmiddels tegen etenstijd, dus leek het een goed idee dat J. nog even wat te eten voor zichzelf zou opwarmen, zodat hij er iig tegenaan zou kunnen. Ik hoefde niks, het zou er toch maar weer uitkomen. Ruth was de deur nog niet uit of de weeën volgden zich elkaar veel sneller op, om de 2,5 minuut. Ik zei tegen J. dat hij het eten toch maar in een bakje moest doen, ik wilde naar het geboortehuis. Hij belde Ruth, die was net even eten aan het halen voor zichzelf, maar zou het geboortehuis alvast even bellen voor ons. Ze belt snel terug, we mogen zelf alvast naar geboortehuis, zelf volgt ze dan iets later. Ik zie enorm op tegen de autorit. Hoe moet ik de weeën opvangen zonder de tegendruk van J.? Hij begeleidt mij naar de auto, matje op de stoel, want mijn vliezen zijn nog altijd niet gebroken. Kan zomaar precies in de auto gebeuren. De rit gaat voorspoedig. Het is heel rot, maar ik hoef maar een wee of 2 op te vangen onderweg. Voor de voordeur van het geboortehuis nog 1tje. J. haalt een rolstoel, laat de auto op de verloskundige spoedparkeerplek staan en rolt mij naar binnen en naar boven.

Daar aangekomen staat het bevalbad al klaar, maar er zit nog geen water in. Ik mag erin gaan zitten terwijl het volloopt, dat is echt heel lekker, de warmte om mij heen. De weeën blijven zich elkaar snel opvolgen. Ik probeer ze eerst zittend op mijn billen op te vangen, maar dat werkt niet zo goed. Algauw hang ik over de rand van het bad en zodra J. terug is van de auto parkeren, duwt hij weer mee op mijn rug. Ruth komt niet lang daarna ook aan. Er is nog een andere persoon in de kamer. Ik weet niet goed wie dat is en hoe ze heet, maar dat boeit me ook niet. Ik zit in mijn bubbel. Ik zucht en zucht en probeer het op tijd aan te geven wanneer ik weer een wee voel opkomen, zodat J. tijd heeft om om het bad heen te rennen en op mijn rug te duwen. Tussendoor zit hij bij mijn hoofd en past hij de ontspanningstechnieken toe die we geleerd hebben. Dit hoor ik later, het gaat volledig langs mij heen.

Wel zie ik dat hij het sterrenlampje en de kersthuisjes heeft neergezet. Verder zijn alle lampen in de kamer uit. De sfeer is rustig, ontspannen. Ruth houdt zich op de achtergrond en de andere vrouw (die achteraf de kraamzorg van het geboortehuis bleek) ook. De 2 laten ons ook regelmatig helemaal alleen. J. en ik doen het samen. Ik besef ineens dat mijn moeder hier gewoon 4 keer doorheen is gegaan, jeetje zeg… Hoe dan? Dit gaat zo een tijd door, totdat ik ga zeggen dat ik geen kind meer hoef als dit is wat ik ervoor moet doen. Ik heb in mijn hoofd uitgerekend dat het nog zeker 5 uur gaat duren, gemiddeld is het 1 cm ontsluiting per uur had ik ergens gelezen. Ik ben bang dat ik dat niet ga volhouden, en zeg dat ook. Het voelt zo zwaar en pijnlijk. Op een gegeven moment moet ik het bad even uit om te proberen te plassen. Er komt niet veel uit. In de badkamer hangend over de wastafel nog een wee. Ruth gaat mijn ontsluiting voelen, ik moet even op bed liggen. Het is inmiddels 19:30 uur en Ruth voelt. Ze kijkt me aan: “Ik geloof het niet… je hebt volledige ontsluiting”. Ik zeg ‘Ik geloof het wel!’ Nou snap ik ook waarom het zo ontzettend pijnlijk is en waarom ik die onzin van net uitkraamde. Ik zat gewoon al in de wanhoopsfase.

Terug in bad mag ik gaan persen als ik persdrang voel. Die voel ik eigenlijk niet, maar ik probeer het toch maar wat. Ik merk dat ik het niet zo goed snap. Wil nu ook graag dat Ruth op de kamer blijft, heb wat advies nodig. Hoe moet dit? Ze doet wat suggesties voor houdingen, maar ik krijg het niet voor elkaar. Ik mag bij mezelf voelen of ik het hoofdje voel. Ja, ik kan het voelen! Wauw. Het lijkt echter niet te vorderen, wat ik ook probeer. Voor mijn gevoel ben ik ook niet echt aan het persen, meer aan het opvangen. Ruth zegt dat ik het heel goed doe, dat het kindje gewoon de draai nog moet maken en dat dit even kan duren. Ik geloof er niks van. J. zegt ook maar steeds dat ik het zo goed doe. Maar ik ervaar dat niet. Ik begin wat oerkreten uit te slaan, in plaats van in stilte wegzuchten. Misschien zet dat kracht bij? Het helpt niet. Dan zeg ik dat ik graag de baarkruk wil proberen. Het is inmiddels iets voor 21 uur. Ik ga uit bad en op de baarkruk. Hier gaat het vrijwel meteen goed. Dit snap ik! Dit heb ik op de wc geoefend, de J-ademhaling. Ik voel hoe het hoofdje naar beneden komt. Er ligt een spiegel op de grond dus ik kan meekijken hoe het vordert. Ik zeg dat ik wel heel graag alsnog in bad wil als het kindje geboren wordt. Dat kan. Dan moet ik als het hoofdje staat weer terug in bad gaan. Dat doe ik. Ruth zegt dat ik dan nog 1 keer hoef te persen en dat ze er dan uit zal komen. 1 keer blijkt niet genoeg. Ik heb het gevoel dat ik niet durf door te zetten, bang voor ‘the ring of fire’. Ruth moedigt me aan, toe maar, je kan het echt aan. Ook J. is mijn grootste cheerleader. Het wordt 3 keer. Ik roep dat ze heeft gelogen! Half grappend, half gefrustreerd. Maar dan komt de kleine er dan echt uit… Wauw…

Ik begeleid haar naar buiten en hou haar vast onder water. Ze is met de helm op geboren, de vliezen waren nog altijd niet gebroken. J. en ik plukken aan de vliezen onder water. En zijn compleet in extase. We kijken elkaar aan, ogen gevuld met tranen. Daar is ze dan… Ik denk een moment ‘leeft ze wel’? En vraag dit ook. Ja, dit hoort… Dan denk ik ‘wat hou ik veel van jou…Zoveel. Zo, zo, zo veel…’. Er volgt een tijdje lang geen wee meer, om het laatste stukje van haar eruit te persen (haar beentjes zitten nog in mij). Na 5 minuten pers ik zelf wat extra en ze komt er gemakkelijk helemaal uit. J. pakt haar aan en legt haar op mijn borst. Even is het stil… Niet lang daarna volgt gehuil. Jaaaaa, yes, yes! Longetjes doen het! ‘Goede spierspanning’ zegt het baringverslag. We gaan niet lang daarna uit bad, want het water is intussen aardig afgekoeld en de baby is nat, dus we willen niet dat ze onderkoeld raakt. Ik ga in bed liggen en ze wordt op mijn borst gelegd.

De nageboorte gaat gemakkelijk, ik mag voorzichtig wat druk zetten en pers de placenta eruit. We willen hier heel graag afdrukken van. Deze maakt de kraamzorg van het geboortehuis later voor ons, op papieren die we zelf hebben meegenomen. J. bespuit deze later nog met fixeerpray zodat ze goed bewaard blijven. Wij worden even alleen gelaten met zn 3tjes voor ‘het gouden uur’. We knuffelen haar en laten haar naar mijn borst zoeken. Die vindt ze ook en ze probeert wat te zuigen, maar dit lukt niet heel erg. Een nieuwe mevrouw (blijkt achteraf ook kraamzorg van het geboortehuis te zijn, wisseling van de wacht) geeft ons later nog wat instructie over hoe aan te leggen. Na ons moment samen is de navelstreng goed uitgeklopt en knipt J. deze door. Daarna houdt Joost onze dochter nog even vast, lekker huid op huid. Ruth komt even bij mij zitten om de afgelopen uren na te bespreken. Ze vertelt dat ze mij niet goed kon lezen, niet goed kon zien hoeveel pijn ik had, omdat ik zo sereen aan het zuchten was. Vandaar dat ze ook zo verbaasd was dat ik al volledige ontsluiting had. Het is dat J. af en toe ondertitelde, hij wist beter hoe ik er aan toe was, dat ze enigszins op de hoogte was hoe het met me ging. Dit bevestigt voor mij dat de hypnobirthing mij erg goed heeft geholpen. Het was dan wel pijnlijk, maar ik wist precies wat ik moest doen. Ik kon me terugtrekken in mijn bubbel en zo ontspannen mogelijk de pijn wegzuchten.

Onze dochter is erg klein (2700 gram) dus ze moet goed warm gehouden worden. Advies is om 24 uur in het ziekenhuis te blijven zodat ze haar kunnen monitoren. Ze willen elke zoveel uur een glucosemeting doen. Wij nemen het advies graag aan. We weten natuurlijk helemaal niet wat en hoe we het moeten doen, dus hulp is welkom. De eerste glucosemeting gebeurt ter plekke en is goed. Ik word begeleid bij het douchen en daarna worden we in bed door de gang naar het ziekenhuis gereden. Waar we worden geïnstalleerd. Ik in een bed, de baby in een verwarmd bedje ernaast. J. op een (keiharde) bedbank aan de andere kant van mij. Onze dochter krijgt 1 keer kunstvoeding, omdat borstvoeding haar nu teveel energie zou kosten volgens de verpleging. De nacht is erg onrustig. Ze is te koud (het verwarmde bedje en J. zijn lichaamswarmte hebben niet genoeg gedaan) en daardoor lukt het bloed afnemen voor de metingen ook steeds niet. Een uur huid op huid bij mij helpt goed, ze warmt flink op. Een mevrouw van het laboratorium wordt erbij gehaald om een iets intensievere hielprik te doen zodat er goed bloed afgenomen kan worden.

Ik voed haar aan de borst en kolf tussendoor ook af, zodat we dat zo nodig met een spuitje en pinkvoeding kunnen geven, dit kost haar minder energie dan zelf hard moeten zuigen aan de borst. We laten het allemaal maar over ons heen komen. Het is spannend en we maken ons best zorgen. Liggen te luisteren als ze in haar bedje ligt naar alle nieuwe geluiden, of juist de afwezigheid daarvan. Tegelijkertijd beseffen we ons telkens opnieuw dat we nu gewoon echt een kindje hebben. Wauw. Ze is er. Eigenlijk nog niet te bevatten… We hebben ‘s nachts nog beide opa’s en oma’s verteld dat ze is geboren. Ze reageren allemaal vrij snel, willen graag op bezoek komen in het ziekenhuis de volgende dag. Dus ‘s morgens om 10 uur (of eigenlijk 10 minuten te vroeg 😉 ) komen de ouders van J. onze kamer binnen, met tranen in hun ogen. Dit is ook het moment dat ik zelf voor het eerst (sinds het geboortemoment) tranen voel opkomen. Opa en oma hangen 3 kwartier boven het bedje van hun kleindochter. Ze zijn niet weg te slaan. Ze hebben een mand met cadeautjes voor in de kraamweek bij zich en we mogen vandaag al 2 cadeautjes open maken. Een zelf gebreid mutsje en sokjes en een zelfgemaakt popje, ongelofelijk schattig. ‘s Middags komen mijn ouders, ook 10 minuten te vroeg. Dit keer ben ik zelf nog aan het kolven en ietwat in de war door overprikkeling en uitputting vraag ik ze gelijk om weer te vertrekken. J. zegt nog dat ze best even gedag mogen zeggen eerst, haha, oeps. Dat doen ze en vervolgens trekken ze zich nog even terug. 10 minuten later doen we het over. Ik verwelkom ze en ze knuffelen ons en bewonderen de baby.

‘s Avonds om 21:30 is de laatste glucosecontrole (alle controles waren goed) en na een laatste voeding mogen we naar huis. We willen graag naar huis omdat J. nog een nacht op de keiharde bedbank niet zou overleven. Het duurt al met al nog een uur of 2 voordat we daadwerkelijk vertrekken. Het voelt als een volksverhuizing, alle spullen die J. in de auto moet laden. De geboortekoffer, een tas met cadeautjes van mijn ouders (J. zijn ouders hebben de mand wel alvast bij ons thuis gezet), de afdrukken van de placenta, een lading jassen en truien die ik helemaal niet aan wil, want ik heb het hartstikke warm, de placenta in een emmertje en niet te vergeten de maxi cosi met de baby erin. Waar we nog best moeite mee hebben, ligt ze nou goed zo? Is ze niet te koud? We vragen het nog even na aan de lieve mensen bij de balie. Een mevrouw trekt de gordel nog ietsje strakker. Jahoor, zo is het goed. Daar gaan we dan… Eenmaal bij de lift aangekomen bedenk ik me dat we de colostrum nog in de koelkast hebben laten liggen! Bijna 50 ml aan opgespaarde melk in spuitjes die we helemaal niet hebben hoeven gebruiken, want ze dronk hartstikke goed aan de borst. J. snelt nog even terug terwijl ik in de rolstoel bij de lift met onze baby op schoot wacht. Intussen vult een lift zich met een hele lading personeel van de kraamafdeling, wisseling van de wacht. “Wil ik er nog bij?” ‘Nee, bedankt, ik wacht nog even op mijn vriend’. Haha, toch liever samen uit samen thuis 😉

Maxi Cosi in de auto, moest het nou achterstevoren of niet? Uhhhh… Dit hadden we toch geoefend? We zijn zo moe… Ik vraag me ernstig af of J. nog wel kan autorijden in deze staat. Maar die zorgen zijn niet nodig, hij rijdt ons veilig naar huis. Ik zit op de achterbank naast de Maxi Cosi en het voelt alsof we in een taxi zitten. Thuiskomen is een bijzonder moment. Thuiskomen met onze kleine erbij. Wauw. Het is gewoon echt echt zo. We zijn vanaf nu met zn 3en! (Of nouja, 4 met de kat samen, sorry kat 😉 ). We komen binnen en het hele huis blijkt versierd met slingers, guirlandes en een zelfgemaakte vlaggetjesslinger met haar naam met muzieknoten erop. Zo lief, dat hebben de ouders van J. stiekem gedaan toen ze de kat eten gingen geven.

We hebben vanuit het ziekenhuis advies gekregen om de wieg voor te verwarmen met een kruik, dan de kruik eruit te halen en de baby erin. Geen kruik in de wieg samen met baby! Okee… Bij de eerstvolgende temperatuur meting schrikken we ons lam, 35,9 graden. Dat is veel te koud! Ze moet tussen de 36,5 en 37,5 zijn! Snel leggen we haar huid op huid met mij, lichtelijk in paniek. We besluiten haar ook te voeden met een spuit en pink voeding, aan de borst is nu veel te vermoeiend. Gelukkig drinkt ze het gewillig op. Na het eten voelt ze echter wel warm, maar ook helemaal slap. Ze lijkt nergens meer op te reageren. J. is even in de keuken en ik roep behoorlijk in paniek naar hem, ‘Ze reageert niet meer!’ Ohnee ohnee ohnee! Help, help wat is er nou? Ze is toch niet… J. belt zo snel mogelijk de verloskundige. Judith neemt slaperig op. Het is een uur of 3 ‘s nachts. Ze stelt wat vragen. Informeert naar haar kleur en nog wat dingen. Ze besluit bij ons langs te komen. Godzijdank woont ze vlakbij en is ze er snel. Ze vertelt dat ze even heel onaardig gaat doen en raakt haar aan met haar koude handen. Ze geeft een duidelijke schrikreactie. Hoera! Ze leeft! Oef, ik was echt oprecht even bang… Ik kan wel janken. Doe dat misschien ook wel, kan het me niet meer herinneren. Judith snapt onze paniek. Als ze echt aanvoelde als een lappenpop, zou ze zelf ook gebeld hebben. Maar ze stelt ons gerust. Zo lang haar kleur goed is, is er meestal niks aan de hand. En 35,9 is inderdaad wel wat laag, maar nog geen reden voor paniek. En waarom was ze zo slap? Gewoon diep in slaap. Moe maar voldaan na het eten en lekker warm van mijn buik.

Oef oef oef… De rest van de nacht blijf ik wakker met onze dochter in mijn armen. Ik laat haar niet meer los. J. valt wel in slaap. Ik ga op mijn telefoon om te zorgen dat ik niet in slaap val. Want een boek lezen is niet genoeg, daar val ik gewoon bij in slaap. En dat kan gevaarlijk zijn, dan zou je op het kindje kunnen rollen. Ik besluit alle dierbare mensen uit mijn WA-contactenlijst op de hoogte te stellen van de geboorte van onze dochter. Vanaf een uur of 7 worden mensen wakker en krijg ik alweer reacties binnen. Heel veel liefdevolle reacties…  (Of het nou zo’n goed idee was om iedereen al te appen weet ik niet, want de dag erna is mijn telefoon compleet ontploft. Hier kijk ik maar even 2 dagen niet naar 😉 )

Zo hou ik het vol totdat de kraamzorg op de stoep kan staan (tussen 8 en 9) en maak ik J. wakker. We zitten vanaf 8 uur klaar en wachten met smart op hulp. Om 8:30 belt de kraamzorg organisatie om te vragen of we inderdaad thuis zijn, want dan kan ze de kraamhulp naar ons toe sturen. Uhhh… ja. We hadden die nacht zelfs nog gebeld, volgens instructie, om te zeggen dat we naar huis gingen. Juist zodat de kraamhulp op de hoogte gesteld kon worden. Miscommunicatie bij hun blijkbaar. Nouja, goed. Rond kwart over 9 komt dan eindelijk onze kraamhulp. Ik verwelkom haar hartelijk, want we kunnen echt alle hulp en advies gebruiken om onze zorgen weg te nemen! Gelukkig gebeurt dat ook. Janine is een lieve, fijne vrouw met heel veel goede adviezen en wijze raad. Ook de tweede kraamhulp die op dag 5 en 6 komt, Stefanie, helpt ons nog goed op weg. Zodat we het vanaf woensdag 16 oktober met enigszins wat vertrouwen zelf verder af kunnen.

En dat kunnen we. Want van iedereen horen we steeds maar ‘Jullie zijn een goed team’!”