De geboorte van Roos

“De geboorte begon 5 dagen na mijn uitgerekende datum. We waren die dag naar twee kraambezoeken geweest. Naar baby Felipa in Eindhoven, die op de dag is geboren dat ik was uitgerekend, en naar baby Philine in Rotterdam. Misschien heeft het zien van die lieve babytjes de hormonen vrijgegeven die ik nodig had om de bevalling te laten starten.

Toen we in de auto vanuit Rotterdam naar huis zaten, rond 22.00 uur, zei ik al tegen Pieter: ‘de voorweeën beginnen wel erg pijn te doen. Als dit nog een week zo doorgaat is dat wel pittig’. Ik had namelijk al 1,5 week voorweeën, en de menstruatieachtige krampen leken met de dag iets heftiger te worden.

We waren rond 23.00 uur thuis en ik ging zoals iedere avond lekker douchen. Toen waren de voorweeën al erg pijnlijk. Ook belden we de verloskundige, Sanne, omdat ik twijfelde of mijn vliezen waren gebroken omdat ik vochtverlies en ook een beetje donkerbruin bloedverlies had. Alle gêne voorbij, we stuurden een foto. De verloskundige zei dat het wat oud bloed was, en de vliezen niet waren gebroken. (Zij bleef toen doorvragen naar de voorweeën, want zij had toen al door dat de bevalling was begonnen (maar had dit niet tegen ons gezegd)). Dus we konden rustig gaan slapen. Eenmaal in bed gingen we nog even De Slimste Mens & De avondshow met Arjen Lubach kijken. Toen zei ik tegen Pieter: ‘ik denk dat het echt begonnen is’. Na die twee programma’s had ik al door dat slapen geen zin meer had. De adrenaline en spanning gierden al door mijn lijf. Laat de kleine meid maar komen.

Rond 01.30 uur begonnen we de weeën te timen en al snel kwamen ze om de 3 tot 5 minuten. Dus we belden de verloskundige opnieuw. Ze kon pas om 03.30 uur komen. Ik nam een paar ‘Bloks energy winegums’ om extra energie te krijgen. Die gebruiken Bram, papa en ik altijd tijdens het sporten, en aangezien dit ook een flinke sportprestatie is, leek het mij wel handig om die ruim in te slaan. Daarna besloten we naar beneden te gaan en het gezellig te maken in de woonkamer. We creëerden een fijne plek, met in ieder hoekje kaarsen aan, rustgevende muziek op en het geurwolkje aan met lavendelgeur erin. We deden samen de oefeningen die we hadden geleerd tijdens hypnobirthing. ‘De lunge’ en ‘handen en knieën’ waren mijn favoriete houdingen. En vanaf het begin af aan met de Tens om. Bij elke wee moest ik op de ‘burst’ knop drukken, om tegendruk te geven op mijn rug. Erg fijn!

De weeën begonnen al behoorlijk pijn te doen. Maar ik kon ze nog prima wegademen. Precies op de manier hoe we dit hadden geleerd tijdens de hypnobirthing cursus. Om 03.30 uur belde Sanne aan. Ik was erg blij dat ze er was, en hoopte al ver te zijn in de ontsluiting. Eerder dacht ik dat ik niet wilde weten hoe ver ik was, maar nu vond ik het toch fijn om te weten. Dat gaf me het gevoel van houvast. Helaas had ik pas 2cm ontsluiting. Dat was voor mij wel even slikken. Maar ik had ook geleerd: dit hoeft niks te zeggen. Het is geen lineaire lijn naar de 10cm toe. Sanne gaf wel aan dat de baarmoeder al heel goed aanvoelde, omdat die al helemaal week was.

Sanne ging ook naar het hartje luisteren van de baby. Ze hoorde de hartslag soms omlaag zakken. Daar maakte ze zich niet echt zorgen over, maar voor de zekerheid wilde ze na 30 minuten opnieuw luisteren. Intussen ging ik douchen, ik zat lekker op de douchekruk en ook staan ging nog prima. Toen de 30 minuten voorbij waren ging Sanne nog een keer luisteren. Ze hoorde hetzelfde als eerder: soms leek het hartje van de baby weg te zakken. Sanne raadde ons aan om naar het ziekenhuis te gaan voor de zekerheid. Nog steeds was er geen reden tot paniek, en we bleven allemaal rustig. Ik kon nog steeds rustig de weeën wegademen terwijl Sanne ging bellen naar het ziekenhuis.

Onze eerste voorkeur was een badbevalling in het Diak. Wij reden al 5 weken rond met het bad in de auto, dus die konden we zo meenemen als er geen bad beschikbaar was in het Diak. Helaas ging het bellen naar het ziekenhuis helemaal niet soepel, alle ziekenhuizen lagen vol. Het Diak, het Antonius, het WKZ en zelfs het Meander in Amersfoort had geen plek. Dit is het enige moment tijdens de hele bevalling dat ik een beetje in paniek raakte. Waar moesten we dan naartoe? Sanne belde nog een keer naar het Diak en zei heel kordaat: ‘of jullie gaan nu meebellen om plek te regelen in een ander ziekenhuis, of jullie gaan nu plek maken voor ons’. En het werkte, we konden terecht bij het Diak. Sanne zou met ons meegaan om ons over te dragen aan het medisch personeel van het Diak. Heel fijn!

Om 06.00 uur zaten we in de auto naar het Diak. Het was maar twintig minuten rijden. En we hadden de route al een keer geoefend toen we naar het geboortehuis van het Diak gingen voor een rondleiding. Dat was fijn, zo wisten we precies waar we moesten zijn. Toch was het een beetje spannend, omdat het ijzelden. Pieter reed super goed en rustig, ook ik was heel rustig en kon nog steeds rustig ademen. Ik vond het wel gezellig, de laatste rit met z’n tweetjes in de auto. En het was heel rustig op de weg omdat het nog zo vroeg was. Bij het Diak aangekomen konden we de auto voor de deur parkeren. En we liepen de voor ons bekende route naar de lift richting vierde verdieping. Gelukkig kon ik ook tijdens die wandeling de weeën goed opvangen.

Op de vierde verdieping kwamen we op een triagekamer terecht. Daar zou de hartslag van de baby 30 minuten worden gemonitord aan de CTG. De CTG zat vast aan de monitor, dus ik kon niet vrij bewegen. Ik ging op handen en knieën voor het bed zitten om de weeën op te vangen. Dat werkte prima en de 30 minuten vlogen voorbij, met gelukkig goed nieuws aan het einde: er was geen afwijking te zien op de CTG. En we mochten naar het geboortehuis (het niet medische deel van het Diak). Dit wilden we zo graag, omdat je daar sowieso in bad kon bevallen, en er een hele huiselijke sfeer ging. Geweldig nieuws!

Omdat we niet meer medisch waren bleef Sanne ook bij ons. Om 08.00 uur werd ze afgewisseld door Marieke, omdat ze er toen al 24 uur op had zitten. Wij vonden hen allebei super lief en fijn, en waren heel blij dat we continu begeleiding hadden van onze ‘eigen’ verloskundige. In de kraamsuite was de sterrenhemel aangemaakt, de zoutlamp stond aan, ons fijne afspeellijstje ook en Ramona (de kraamverzorgende van het Diak) liet het bevalbad vollopen. Het duurde best lang voordat het bad halfvol was. In tussentijd wilde ik graag de ontsluiting weten. Om half 9 was het zo ver: we gingen opnieuw meten. Ik zat intussen op 5cm. Ik hoopte op meer, maar was ook blij met de vordering. Ik kon de weeën nog steeds goed wegademen, maar de pijn was wel al aanzienlijk toegenomen. Voordat ik het bad in ging moest ik naar de wc. Daar moest ik ook overgeven, maar omdat ik dit al zo vaak had gedaan tijdens de zwangerschap, vond ik dat helemaal niet erg. En gelukkig kon ik niet snel daarna in bad. Dat gaf wat verlichting. Het is fijn om je licht te voelen, alsof je een beetje zweeft. De warmte was lekker en ik kon goed ontspannen.

Ramona zorgde goed voor Pieter en mij. Pieter kreeg een tosti, die hij wel buiten moest opeten van mij. Niks zo vies als gesmolten kaas lucht. Ik dronk fanta met een rietje in het bevalbad, want ik kon nog wel bedenken dat het slim was om wat calorieën binnen te krijgen. De weeën werden steeds pijnlijker en de tijd ging erg traag voorbij. Op een gegeven moment had Marieke door dat ik steeds op de klok keek na een wee. En vaak zag ik dan dat er maar 1 minuut voorbij was. Ik mocht dus niet meer op die klok kijken. Makkelijker gezegd dan gedaan ;).

Tijdens de hypnobirthing training had ik geleerd dat het bad ongeveer 1,5 uur effectief was. Ik telde de tijd ook een beetje af tot ik wat anders kon gaan doen om de pijn te verlichten. Ik wilde graag lachgas proberen en opnieuw de ontsluiting meten. In mijn hoofd had ik steeds een stemmetje: ‘je kunt ook om een ruggenprik vragen’, en weer een ander stemmetje ‘nee, dat zorgt voor meer complicaties voor jou en de baby’ en ‘nee, het is nu nog niet nodig, deze pijn kun je nog aan’. Met lachgas dacht ik een goede middenweg te vinden. Volgens de medici kan dit geen kwaad voor je kindje. Voordat ik het lachgas kreeg, gingen we nog een keer de ontsluiting meten. Dit wilde ik erg graag en ik hoopte dat het al ver gevorderd was. En dat was zo: ik had 8cm ontsluiting. In die fase had ik erg veel pijn en was ik al bijna in de wanhoopsfase.

Het lachgas werd binnengereden (een enorme lachgastank en een enorme zuurstoftank) en het was de bedoeling dat ik via het masker inademde bij een wee en een soort afvoerslang onder me had als ik het lachgas inademde. Dat lukte in het begin niet zo goed, en ik was enorm aan het stoeien daarmee. Ook moest ik nog een keer overgeven en de pijn was best hevig. Toch lukte het me al die tijd rustig te blijven en de weeën goed weg te ademen. Na 5 minuten lachgas was mijn geduld al op, het werkte niet. Ik voelde geen verlichting dus ik wilde er al mee stoppen. Gelukkig zei de verloskundige dat ik nog even vol moest houden. En na 15 minuten kickte het in. Ik viel een beetje weg (al had ik dat zelf nauwelijks door). Pieter schrok hiervan en keek Marieke aan en zag toen gelukkig dat dat erbij hoorde.

Op een gegeven moment had ik ook door dat het werkte omdat ik steeds mijn lippen aan het likken was. Die werden blijkbaar erg droog van het lachgas. Dit leidde achteraf tot een zeer grappig moment. Ik werd namelijk boos van mijn eigen gedrag. Ik zei tegen Ramona en Marieke: ‘ik heb zo’n hekel aan drugs, nu heb ik zelf ook een gezicht alsof ik drugs op heb’. Dat mijn drugshaat diep zit wisten we al wel, maar zo diep dat het ook tijdens een vergevorderd stadium in de bevalling aan bod kwam, had ik zelf ook niet verwacht. Haha!

Het lachgas was van korte duur, want na 25 minuten braken mijn vliezen en zag Marieke direct dat onze kleine meid in het vruchtwater had gepoept. Er was geen paniek, maar wel duidelijk: we moeten naar de medische kant van het Diak. Dit was aan de overkant van de gang. Marieke ging vragen of er plek was, en die was er gelukkig. Ik werd in mijn vieze bed door de gang gereden en aangekomen bij de medische kant, mocht ik overrollen naar een fris bed. Eenmaal in de bevalkamer stonden daar Marloes (klinisch verloskundige) en Maaike (verpleegkundige) op ons te wachten. Gelukkig bleef onze eigen verloskundige Marieke ook nog. Dat kon ook bijna niet anders, want dit had ik haar ook dringend verzocht ;). Zo fijn om haar als bekend gezicht, en iemand die ik 100% vertrouwde, erbij te hebben.

Bijna direct na binnenkomst kreeg ik persdrang. Voor de zekerheid werd nog even gemeten of ik volledige ontsluiting had, dit was zo. Tijd om onze kleine meid geboren te laten worden. Om haar extra goed te monitoren kreeg ze op haar hoofdje een hartslagmeter. Dit vond ik heel fijn, omdat ik zo het gevoel had dat alles wat we deden veilig was. En als er iets zou zijn, dat we direct konden ingrijpen. Marloes keek continu mee op de schermen en Maaike en Marieke waren me aan het coachen. Dit was ook wel nodig, want het lukte niet goed om de golfademhaling van hypnobirthing te doen. Gelukkig lukte de persademhaling die Marieke mij leerde wel heel goed. 3x 10 seconden persen. Pieter telde steeds voor me. Het voelde net een crossfitwedstrijd.

Nadat ik eindelijk had begrepen dat ik na de pijn toe moest persen, ging het heel snel. Na 55 minuten persen werd onze dochter Roos geboren om 13.08 in Utrecht. Ze kreeg bij de geboorte een APGAR score van een 8. Omdat haar huid er een beetje grauw uitzag. Ik hoorde haar eerste huiltje, en toen wist ik dat het goed zat. We wisten toen nog niet dat haar navelstreng om haar nek had gezeten. Marloes en Maaike hadden haar erg vakkundig geboren laten worden met een koprol, waardoor haar nekje vrij kwam van de navelstreng. Ze werd direct na de geboorte op mij gelegd, wat heel fijn was. Al was ik vooral heel opgelucht dat de bevalling voorbij was en dat alles goed was gegaan.

Snel na de bevalling werd de placenta geboren. Ik wilde geen oxytocine hebben, maar op aanraden van de verloskundige kreeg ik een halve dosering toegediend. Want als we te lang zouden wachten, werd de kans vergroot op een operatieve verwijdering. Ook werd mijn blaas geleegd met een katheter. Ik vond het allemaal prima. Vooral blij dat de kleine meid gezond geboren was en dat de bevalling voorbij was.

Na nog geen half uur lag ze lekker aan de borst. Wat super fijn was, want ze dronk direct goed. Na het drinkmomentje kwam het huid op huid momentje met papa. Een heel bijzonder moment. Daarna werden we super goed verzorgd door de lieve verpleegkundigen in het ziekenhuis. We kregen heel lekkere beschuit met muisjes, lunch en ook avondeten. Pieter leerden hoe hij een luier moest verschonen. Van verpleegkundige Ellen leerde ik hoe kolven werkte. En om 21.30 uur mochten we naar huis.

Zo bijzonder was het om als nieuw gezinnetje naar huis te gaan. Een beetje onwenning, maar het voelde heel erg fijn. Rond 22.00 uur waren we thuis en 1,5 uur later kwam de nachtkraamzorg ons helpen opstarten. Heel erg fijn, ondanks dat ze erg naar rook stonk en steeds aan het hoesten was. Ze hielp ons met borstvoeding en Roos haar bedje op maken. Om 03.00 ging ze weg, en om 08.30 uur stond Trieneke, onze reddende engel op de stoep. Deze kraamverzorgster was de beste die we ons konden wensen. 40 jaar in het vak, heel kundig, heel erg lief en ze wilde ons heel graag alles uitleggen. Zo fijn ook hoe ze ‘s ochtends vroeg of ze Roosje mee naar beneden zou nemen, zodat wij nog even twee uurtjes konden slapen. Ook leerden we van haar ‘Olifantje in het bos’, haar in badje doen en babymassage. We hadden een fantastische kraamweek.”